کاش می‌شد اشک را تهدید کرد.
مدت لبخند را تمدید کرد.
در میان لحظه‌ها، لحظه‌ی دیدار را نزدیک کرد.

البته اِنقدرها هم دیگه دِپ نیستم. از این شعر خوشم اومد گفتم بنویسمش.

سال 77 شروع یک مرحله جدید توی زندگی من بود. سالی که وارد دبیرستان شدم. سالی که برای اولین‌بار بهترین دوستانم رو ملاقات کردم. میلاد، صالح، کاظم، محمد مهدی و دو سال بعد هم علی و محسن رو. درسته که مشغله‌ها و روزمرگی‌ها نذاشت که مثل دوران مدرسه با هم باشیم ولی سعی‌مون رو کردیم که اون دوستی‌ها رو نگه‌داریم هرچند که هیچ‌وقت از پتانسیل‌های باهم بودنمون درست استفاده نکردیم. حالا من دارم میرم و بعد هم نمی‌دونم نوبت کی زودتر برسه.

امشب وقتی میلاد ازم پرسید که "برمی‌گردی که. نه؟" احساس کردم که دلم نمی‌ذاره جواب بدم. یه چند روزیه دارم فکر می‌کنم که آیا می‌شه باهم بود حتی با وجود فاصله‌ها. آیا این محیط مجازی می‌تونه بستری باشه برای حفظ این جور داشته‌ها؟ اگه این مسئله برای بقیه دوست‌هام هم وجود داشته باشه، شاید بشه بهش امیدوار بود ولی نمی‌دونم چقدر براشون ارزشمنده (البته می‌دونم که علی هم مثل من فکر می‌کنه).

الان فقط skype رو برای برقراری ارتباط دارم ولی مسلما skype اون چیزی نیست که می‌تونه مسئله منو حل کنه. باید بیشتر فکر کرد.

خدا نگهدارِ«مــــــــون» باشه

درسته که این پستم یه کم غمناک بود و از قبل خودمو برای ازدست‌دادن‌ها آماده کردم ولی می‌خوام تمام تلاشمو بکنم تا این بخش از خودمو از دست ندم. چون یکی از سرمایه‌هامه که باید یه روزی به بار بشینه و حس می‌کنم به بار نشستن این سرمایه

کسانی که قصد دارند روی لهجه استرالیایی کار کنند می‌تونند از رادیوی ABC استفاده کنند. این رادیو امکان دریافت فایل‌های صوتی به فرمت MP3 رو می‌ده که با انتخاب روز، می‌تونید اخبار مربوط به اون روز رو برای خودتون ذخیره کنید و گوش کنید. لینک مستقیم برای صفحه دانلود اخبار اینه: ABC News Radio

دیگه دارم به شمارش معکوس پرواز می‌رسم. البته هنوز ویزام آماده نشده. اما با توجه به شواهد و قراین تا چند روز آینده باید به ویزای اوزیستان نائل شیم. بلیط رو مجبور شدم بخرم چون دیگه مهلتی برای تمدید نبود. امیدوارم که ویزا هم زودتر بیاد. لطفا برام دعا کنید.

یه اتفاق تو این چند روز برام افتاد و من شانس آوردم زود فهمیدم وگرنه بد جور می‌رفت تو پاچم. قضیه مربوط به مهر خروجِ که توی پاسپورت می‌زنن. مهر خروج مشخص می‌کنه:

• اجازه خروج از کشور رو دارید یا نه
• از چه زمانی تا چه زمانی اجازه دارید
• چند نفر همراه دارید
• از چه مرزهایی می‌تونید خارج شید

کسانی که مشکل سربازی ندارند (معاف هستند) اصولا مشکلی با این مسئله ندارند و توی صفحه مربوطه نوشته می‌شه که به دفعات می‌تونن از کشور خارج بشن. ولی برای کسانی که معافیت تحصیلی دارند قضیه فرق می‌کنه. به کسانی که معافیت تحصیلی دارند هر بار دو ماه اجازه خروج می‌دن که توی اون مدت فقط یکبار می‌تونه از مرزهای کشور خارج شه و وقتی تموم شد باید برن از وزارت خراب شده علوم - بخش بورس نامه بگیرن که "وزارت علوم تایید می‌کنه که این شخص هنوز می‌تونه از کشور خارج شه" و بعد اونو به همراه پاسپورتشون ببرن اداره گذرنامه تا مهر خروجشون تمدید بشه (که ظاهرن یک روز طول می‌کشه).

من پریروز داشتم پاسپورتم رو نگاه می‌کردم دیدم بَه بَه! یک روز بیشتر از مهلتم نمونده و شانس آوردم که الان دیدم وگرنه اگه زمان خروج از کشور می‌فهمیدم افـــتــــضــــاح بود. آخه رو حساب خودم چون 5 سال معافیت تحصیلی دارم دیگه توجهی نکرده بودم. خدا رو شکر! به خیر گذشت!

نکته: این که چرا به وزارت علوم می‌گم خراب شده قضیش مفصله. اگه خواستید با این مقوله آشنا بشید کافیه همه شماره‌های وزارت علوم رو بگیرید و وقتی کسی کُلا گوشی تلفن وزارت خونه رو برنمی‌داره، می‌فهمید اونتو چه خبره. کاملا جدی می‌گم‌ها زنگ بزنید من چندین بار این اتفاق برام افتاده با یه بار این حرف رو نمی‌زنم.

تو پست قبلی نوشته بودم که کارت گرافیک لپ‌تاپم سوخت. برای تعمیر یا تعویضش اول زنگ زدم زیگورات گفتش که کارت گرافیکم onboard هستش و باید کل مادربورد عوض بشه. بعد زنگ زدم دل‌ایران اون هم همینو گفت. با این تفاوت که زیگورات گفت 7 روز طول می‌کشه و 399 هزار تومان هزینه می‌شه ولی دل‌ایران گفت 315 هزار تومان و 25 روز (گفت باید سفارش بدیم مادربوردت رو از دبی بفرستن). منم که خیلی عجله داشتم رفتم زیگورات و دادم به اونا. البته یه نکته جالب هم اونجا شنیدم که اون خانمی که مسئول تحویل گرفتن دستگاه بود می‌گفت زیگورات فقط هزینه قطعه رو می‌گیره! و این 399 هزار تومان فقط پول قطعه است! این دیگه از اون حرف‌های تبلیغاتی بود. نمی‌دونم مردم رو چی فرض می‌کنند. این قدر حرفش ضایع بود که نتونستم چیزی بهش بگم (این هم از اشکالات منه وقتی یکی حرف خیلی مزخرفی بزنه و من خیلی قاطی کنم هیچی نمی‌تونم بگم مگر اینکه خیلی خیلی خیلی خیلی قاطی کنم که دیگه اونوقت واویلاست!). خلاصه تحویل دادم و اومدم.
شش‌امین روز زنگ زدم گفتن که مادربورد از انبار خارج شده.
هفتمین روز زنگ زدم گفتن هنوز درست نشده.
نهمین روز زنگ زدم دیگه شاکی شدم براشون که رفت چک کرد گفت مادربورد عوض شده و الان در مرحله QC هست. گفتم بابا Quality Control!
...
امروز (دوازدهمین روز) زنگ زدن گفتن بعدازظهر می‌تونید بیاید مصدوم رو ببرید.
رفتم بگیرم، مسئول تحویل دادن در نهایت احترام برخورد کرد. بهش گفتم که ماجرا از این قراره و من تنها دلیلی که آوردم اینجا به خاطر اون حرفشون بوده ولی ما رو فیلم کردن. ازم معذرت‌خواهی کرد ولی کاش نمی‌کرد. چون انقدر فرمالیته بود که فکر کنم حداکثر تا سه دقیقه بعد از رفتن من فراموش شد.

نمی‌دونم. وقتی درگیر کارهای ادارای می‌شم یا وقتی از این اتفاق‌ها برام می‌افته احساس می‌کنم دارم فقط دست و پا می‌زنم و الکی اعصاب خودم رو خورد می‌کنم. آخرش فقط می‌گم "خراب شه این مملکت" ولی نمی‌دونم استرالیا که برم چقدر از این اتفاق‌هایی برام می‌افته و اونوقت چی می‌گم. باید صبر کرد.

البته پست‌های این، این و این از مهندس ارنست هم بی‌ربط نیستن.

کارت گرافیک لپ‌تاپم هفته قبل سوخت! ان‌شاا... بقای عمر کارت گرافیک لپ‌تاپ شما باشه! هی صبر کردم که درست شه بعد بیام مطلب بنویسم دیدم نه فایده نداره. گفتن یک هفته طول می‌کشه ولی الان 10 روزه که هنوز اون 7 روز تموم نشده.

البته این بخش بد ماجرا بود بخش خوبش این بود که همون روزی که کارت گرافیکم سوخت من COEم رو گرفتم و اصطلاحا دچار mixed emotion شدم! الان تقریبا 10 روزی هست که COE رو فرستادم سفارت تا ویزای بلاد کفر بگیرم. وقتی که برای استادم email زدم که COEم رو گرفتم، بهم گفت که داره برای سه هفته میره مکزیک و آرژانتین و یکی از staffهای دانشکده رو معرفی کرد و گفت که باهاش هماهنگ کرده و اون کارهامو ردیف می‌کنه و سوال‌هام رو هم می‌تونم ازش بپرسم. بنده خدا فکر می‌کرد اینجا سه سوته ویزا می‌دن! منم یه چندتا سوال داشتم که برای این شخص جدید فرستادم. دو سه روزی گذشت و خبری نشدم. به خودم گفتم ای بابا چرا جواب نمی‌ده ولی بعد ضایع شدم! چون یه email دریافت شد که فهمیدم اون خانومه جواب سوال‌هامو نمی‌دونسته واسه همین fwd کرده بود به یکی دیگه. نفر دوم یه سری توضیحات داده بود و دوباره fwd کرده بود به یه نفر سوم. نفر سوم هم جواب منو به صورت کامل داده بود و در این قسمت از برنامه پوز من خورد! گفتم بابا خفن! چه تحویلی گرفتید. یاد طرح تکریم ارباب‌رجوع خودمون افتادم!

دیروز هم یه information pack برام فرستادن که خیلی ردیف بود و انواع و اقسام مطالبی که به درد دانشجوهای جدید میخورد رو توش گذاشته بودن. خیلی مفصل بود فقط من تیترهاشو میگم اگه خواستید خودتون برید بخونید. اونجا که رفتم می‌تونم دقیقتر درباره هر کدومشون تجربیات خودم رو هم اضافه کنم.

• کارهایی که باید قبل از خروج انجام داد
• مسائل و کارهای مربوط به چند روز اول رسیدن به کنبرا
• سکونت
• هزینه‌ها و مراکز خرید
• سرویس‌هایی که به دانشجویان داده می‌شه
• حمل و نقل
• مسائل مربوط به ویزا و مسئولیت‌های مرتبط
• گروه‌های مذهبی
• اطلاعات مربوطه به خانواده‌ها

اصولا من زیاد به exception بر می‌خورم. منظورم تو برنامه‌نویسی نیست‌ها توی زندگی رو می‌گم! دیگه دارم عصبی می‌شم. الان یک ماهِ که pre-visa مو گرفتم ولی از COE (Confirmation Of Enrolment certificate) خبری نیست. نه به اون که 48 ساعته pre-visa دادن نه به این که 30 روزه هنوز COE منو صادر نکردن. درسته که حول و حوش ژانویه هستش ولی دیگه خداییش هر چیزی حدی داره. تا اونجا که من می‌دونستم اصولا باید بین هفت تا ده روز طول می‌کشید ولی فعلا مثل اینکه COE من رو دارن با چاپار می‌فرستن.

درسته که خیلی حوصله توضیح ندارم ولی یه توضیحاتی در این مورد بدم ثواب داره. وقتی که شما apply می‌کنید و accept می‌شید. دو حالت داره یا offer شما بدون شرطِ (unconditional) که یعنی شرایط شما از نظر دانشگاه بدون ایراد هستش یا اینکه شرط داره (conditional) که در این صورت اگر شما اون شرط رو برآورده کنید می‌تونید پذیرش بدون شرط بگیرید (این شرط می‌تونه یه حدی از نمره IELTS یا مثلا شرط معدل باشه). وقتی که پذیرش بدون شرط گرفتید، موقع apply برای ویزای تحصیل می‌شه (یعنی unconditional offer برای درخواست ویزا لازم هستش). درخواستتون رو که بفرستید اگه مشکلی از نظر سفارت نداشته باشه به شما pre-visa می‌ده. تا اونجا که من آمار داشتم مرحله صدور pre-visa بین 3 تا 4 ماه طول می‌کشه ولی خدا رو شکر مثل اینکه ما آشنا دراومدیم چون مال من رو 48 ساعته صادر کردن (خدا خیرشون بده). بعد که pre-visa رو گرفتید باید بفرستیدش دانشگاه تا COE بهتون بدن و بعد از گرفتن COE می‌تونید برای visa اقدام کنید. من که فعلا تو این مرحله گیر کردم.

الـــــــــتـــــــمـــــــــاس دعا!

دشت‌ها آلوده‌ست.
در لجن‌زار، گل لاله نخواهد رویید.
در هوای عفن آواز پرستو به چه کارت آید؟

فکر نان باید کرد.
و هوایی که در آن
نفسی تازه کنیم.

گلِ گندم خوب است.
گلِ خوبی زیباست.
ای دریغا که همه مزرعه‌ی دلها را
علف هرزه‌ی کین پوشانده است.

هیچ کس فکر نکرد
که در آبادی ویران شده دیگر نان نیست
و همه مردم شهر
بانگ برداشته‌اند
که چرا سیمان نیست
و کسی فکر نکرد که چرا ایمان نیست

و زمانی شده است
که به غیر از انسان
هیچ چیز ارزان نیست.


از : حمید مصدق

برگرفته از وبلاگ شعرهای زیبایی که خواندم